Λίμνη Κάρλα

Εδώ δεν υπήρχε πια ζωή
ούτε πουλιά ούτε ψάρια

Ούτε άνθρωποι

Μόνο βάρκες αφημένες
στο σκασμένο χώμα
εκεί που κάποτε βρισκόταν

Η Λίμνη —

Εκεί που κάποτε
κολυμπούσαμε γυμνοί
κάνοντας έρωτα

Εκεί που τα δάκρυα της χαράς
και της λύπης
Έτρεχαν από τα μάτια
αληθινά

Και γέμιζαν λίμνες και ποτάμια
πότιζαν το χώμα
και φύτρωναν οι καρποί
των αισθημάτων —

Ξεραϊλα 
Έρημος
Σιωπή

Που να ΄σαι
Που να ΄μαι

Σε κάποια στέγη ανεβασμένοι
περιμένουμε κάποιον να μας σώσει
απο τον Κατακλυσμό

Ενώ η Λίμνη εκδικείται
παίρνει το αίμα της πίσω

Αναγεννάται
ενώ εμείς πνιγόμαστε
στα δάκρυα της απελπισίας
και των τύψεων

Εμείς φταίμε
και είναι πια
πολύ
αργά.

If you got something to confess

Σαν από άλλον αιώνα μού έρχονται φράσεις λέξεις εικόνες

θέλω να γλείψω τα δόντια σου
πιπέρι καγιέν
σταφύλι
ένα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα


Ακούω ραδιόφωνο κάτω από τα σκεπάσματα
το βράδυ
είμαι τόσο ερωτευμένος που δεν βλέπω μπροστά μου
Lincoln county road or Armageddon?

Κενό, λήθη χρόνων και ξαφνικά τα μακριά μαλλιά σου στο χέρι μου κόντρα σε κάθε λογική
Αφύπνιση
Σωματίδια ύλης
Νετρόνιο

Οδηγώ για το μυθικό Πόρτο Ράφτη χωρίς να ξέρω καν το δρόμο
βρέχει τόσο που θα σκοτωθώ

βλέπω μόνο το πάνω χείλος σου υπέροχα ανασηκωμένο
Και έρχομαι 

Κάποιος άγνωστος ακόμα μού δίνει το email με τον κωδικό του
ούτε καταλαβαίνω τη σημασία του εγχειρήματος
ούτε υποψιάζομαι ότι χαράζω το μέλλον μου
Τη Μικρασιατική Καταστροφή μου

ματιές
αγγίγματα
φιλιά
εξομολογήσεις
Χριστέ μου

Πότε;

κάπου πρέπει να έζησε
κάποτε
κάποιος

που μού μοιάζει αμυδρά
ατρόμητος και ανόητα όμορφος

μ' ένα ροδάκινο στο ένα χέρι για πυξίδα
και ένα σταματημένο ρολόι στο άλλο

Κάπου ανάμεσα στο Πόρτο Ράφτη και την Κέρκυρα

Έχασε τους αιώνες

Και έμεινε μετέωρος στο Κάστρο της Αστυπάλαιας
Στα παράθυρα της Χοζοβιώτισσας
Και στο προαύλιο των Αναβρύτων.-

Μεγάλη Παρασκευή

Τι θα ‘λεγες

Αν κάποιος σου μαρτυρούσε
Πριν είκοσι
Πριν τριάντα χρόνια
Το μυστικό

Επίκτητη συνήθεια
Της μοναξιάς
Πυκνής όσο να την αγγίζεις

Την ησυχία
Τα τριξίματα μέσα στη νύχτα
Ανεξήγητα
Παράταιρα

Δίπλα μένει ένα παιδί
Είκοσι χρονών

Κάθονται έξω στο μπαλκόνι με τους φίλους του
Και γελάνε
Και μιλάνε

Ακούω τις φωνές
Τα γέλια
Τις καρέκλες που σέρνονται
Σαν μουσική του Παραδείσου
Ή της Κόλασης

Τόσο κοντά μου
Τόσο μακριά

“Τι κάνετε;”
“Καλά εσύ;”
(Θέλω να πηδήξω το διαχωριστικό ανάμεσα στις βεράντες να γελάμε και ο χρόνος να τρέχει προς τα πίσω ιλιγγιωδώς μέχρι να γίνουμε κολλητοί αν θέλεις να ξέρεις)
Αυτό κάνω
Αν θες να ξέρεις
Και κόψε τον πληθυντικό πριν σου κόψω τα πόδια

Έπιασα την ευτυχία
Και εκείνη μου φώναξε “νομίζεις”
Πολλάκις

Ίσως να έφταιγες εσύ
Και εσύ
Ίσως πιο πολύ εσύ
Τελευταία μου γλυκιά απόπειρα

Ή ακόμα πιο πολύ εσύ
Το πρώτο καρφί στον καρπό μου

Αλλά ίσως
Έφταιγα και εγώ

Ή ακόμα χειρότερα
Όταν εκείνη η νύχτα σπάραζε
Και το φεγγάρι κρυβόταν στα σύννεφα

Όταν κοίταξα ψηλά
Δεν υπήρχε κανείς.

 

Key West

Πες το σε μένα
Αν έχεις κάτι να εξομολογηθείς

Μίλα μου

Στο Skype
Το Viber
Το Zoom
Το Messenger

Ακούω
Megabytes

Βλέπω 
Μέσα από ένα αυθαίρετο
Autocorrect 

Τα λάθη
Το χρόνο
Την ανορθόγραφη
Τραγωδία

Βάλε το τραγούδι να παίζει

Στο rewind
Στο repeat

People tell me I oughta try a little tenderness

Βλέπω 
Οπτικές ίνες
Ψηφιακά σήματα
Πλανήτες
Γαλαξίες
Ερωτιδείς

Λιμνοθάλασσες
Φοίνικες
Φλαμίνγκο
Τανκς

Την Κασσιόπη
Το μπαλκόνι του σχολείου

Νύχτωσε

Κόκκινο
Καροτί
Όπως λένε μερικοί
Κοκκινογούλι

Μυρίζει κεφτέδες
7:30 το πρωί
Μια κάμερα γερανός κατεβαίνει
Πριν υπάρξουν τα drones αυτό

Κάνει βουτιά
Στον έρωτα

Μετά κενό
Αιώνων
Kaatskill Serenade

Ξύπνημα
Σαν δυνατό χαστούκι
Κάποιος νομίζει
Ότι ζεις

Ψηφιακά κύματα
Ο γλάρος
Αληθινός
Όσο δεν γίνεται
Με σπασμένο φτερό

 

I don’t love nobody - gimme a kiss.-

Για πάντα

Έρωτας
Διασυρμός

Ε και

Κάθομαι και σκέφτομαι
εκείνο που μου ψιθύριζες:

Για πάντα.

Από μέσα μου γελούσα
Όμως έλεγα κι εγώ:

Για πάντα.
Και δεν το πίστεψα λεπτό.

Ο χρόνος λειαίνει τις μνήμες
Σβήνει τις πληγές

Όπως όταν ξεμακραίνεις με το πλοίο
Και κείνο το άσχημο μέρος
γίνεται μόνο όμορφα φωτάκια

Δεν ξέρω τίποτα.

Μόνο ότι σ'αγαπούσα ξέρω
Για πάντα.-

I wish I could drink

καθε βραδυ ξενυχταω
με μια εκπομπη
για πτωσεις επιβατικων αεροπλανων

εχω δει τουλαχιστον 50 πτωσεις αεροσκαφων
με εκατονταδες νεκρους
και τα αιτια που τις προκαλεσαν

που ανακαλυπτουν μετα 
απο ενδελεχη ερευνα 
οι ειδικοι 
σ'αυτα τα θεματα

σκοπος τους
να αποφευχθουν πτωσεις
απο τα ιδια αιτια

ομως καθε φορα 
σε καθε νεα πτωση
εμφανιζεται ενα καινουργιο αιτιο
και το αεροπλανο πεφτει

αναρωτιεμαι
αν αυτοι οι ανθρωποι
οι ειδικοι στα ατυχηματα
μπαινουν ποτε σε αεροπλανο.-

Red Lights

Good God, this is amazing.

σε μια ωρα πρεπει να ειμαι στην τραπεζα

να πας να υπογραψεις μου ειπε
κι αλλος διακανονισμος
προβλεπομενη εξοφληση 
σε εκατον τριαντα χρονια

οσα περασαν δηλαδη τα τελευταια επτα

oπως λεει κι ο δικος μου

Yeah the ole days 
Are gone forever 
And the new ones 
Aint far behind

κι εσυ θα 'πρεπε ισως
να ησουν εδω
αλλα για ποιο λογο

για να ζουμε μαζι τη φθορα
σε εποχες εφιαλτικες
και αδιανοητες

You can always come back, but you can’t come back all the way

θα ΄θελα μονο να χανομαι στην αγκαλια σου
κατω απο την κουβερτα
και να τα ξεχναω ολα.-

Dignity

I went down where the vultures feed
I would've gone deeper, but there wasnt any need
Heard the tongues of angels and the tongues of men
It all sounded no different to me

Soul of a nation is under the knife
Death is standing in the doorway of life,
In the next room a man fighting with his wife
over Dignity.

East Coker

V

So here I am, in the middle way, having had twenty years-
Twenty years largely wasted, the years of l'entre deux guerres-
Trying to use words, and every attempt
Is a wholy new start, and a different kind of failure
Because one has only learnt to get the better of words
For the thing one no longer has to say, or the way in which
One is no longer disposed to say it. And so each venture
Is a new beginning, a raid on the inarticulate,
With shabby equipment always deteriorating
In the general mess of imprecision of feeling,
Undisciplined squads of emotion. And what there is to conquer
By strength and submission, has already been discovered
Once or twice, or several times, by men whom one cannot hope
To emulate - but there is no competition -
There is only the fight to recover what has been lost
And found and lost again and again: and now, under conditions
That seem unpropitious. But perhaps neither gain nor loss.
For us, there is only the trying. The rest is not our business.

T. S. Eliot Poems

The Four Quartets

Angelina

Μόνο η θάλασσα 
θα μας σκεπάσει
είπες

τον πόνο
τον έρωτα και τα φιλιά

μα είχες φύγει 
πριν το πεις.

Blood drying in my yellow hair as I go from shore to shore
I know what it is that has drawn me to your door
But whatever could it be, makes you think you’ve seen me before
Angelina

ξαναζώ τη Μικρασιατική καταστροφή
τρέχω στη θάλασσα να σωθώ
να φύγω
για πού

υποχώρηση

αυτό δεν ήταν νίκη
ήταν αφανισμός
πνιγήκαμε χώρια
και μείναμε ζωντανοί

No, I have heard nothing about the man that you seek
Angelina

ακόμα πονάω
σ'αγαπώ.

Sometimes it's not enough to know the meaning of things. Sometimes we have to know what things don't mean as well. Like what does it mean to not know what the person you love is capable of?
 

Masked And Anonymous - “I was always a singer and maybe no more than that" from Skinny Moo on Vimeo.

At My Window

Mont Blanc

Πεντε και δεκα ξημερωματα

Ειμαι το διαμερισμα με 
τα αναμμενα φωτα 
στον 
                        πεμπτο οροφο

Δεν σκεφτομαι
                             κανεναν 
                                               και τιποτα

Και ομως σημερα
διακοσιες χιλιαδες πιστοι
προσκυνησαν 
τα κοκκαλα
της Αγιας Βαρβαρας σε ενα μικρο
                                                  κουτακι

η γιαγια μου η Αγγελικη
ηταν ομορφη
ελεγαν:
σαν την Αγια Βαρβαρα
το αγαπημενο της τραγουδι

νυχτωσε χωρις φεγγαρι
το σκοταδι ειναι βαθυ
κι ομως ενα παλληκαρι
δεν μπορει να κοιμηθει

για αυτο εγινε περιστερι
η γιαγια μου

εμεις τι θα απογινουμε

Κανει λιγο σαν παρελθον

Μονο που δεν υπαρχουν αισθηματα

Θυμαμαι 
σε ενα αλλο                       σπιτι
στον τεταρτο οροφο
περνουσε ο King Kong
και με κοιτουσε στα ματια
τα ματια του εφταναν ακριβως
στον
                           τεταρτο οροφο

Με σβηστα τα φωτα
ακουγα μουσικη                                  
                                          επινα 
και εγραφα σαν μανιακος
με εκεινη τη Mont Blanc

Meisterstück

τι θελει ο ανθρωπος
να αγαπησει
και 
να αγαπηθει

Αραγε ζω ενα χαλασμενο παρελθον
ή ενα τρομακτικο μελλον

το σημερα φυσικα
δεν ειναι -
το φανταζομαστε

αν το αντικρισουμε
ολοι οι καθρεφτες θα σπασουν
ολα τα ρολογια θα εκραγουν
ολες οι μασκες θα πεσουν -

καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.