Εδώ δεν υπήρχε πια ζωή
ούτε πουλιά ούτε ψάρια
Ούτε άνθρωποι
Μόνο βάρκες αφημένες
στο σκασμένο χώμα
εκεί που κάποτε βρισκόταν
Η Λίμνη —
Εκεί που κάποτε
κολυμπούσαμε γυμνοί
κάνοντας έρωτα
Εκεί που τα δάκρυα της χαράς
και της λύπης
Έτρεχαν από τα μάτια
αληθινά
Και γέμιζαν λίμνες και ποτάμια
πότιζαν το χώμα
και φύτρωναν οι καρποί
των αισθημάτων —
Ξεραϊλα
Έρημος
Σιωπή
Που να ΄σαι
Που να ΄μαι
Σε κάποια στέγη ανεβασμένοι
περιμένουμε κάποιον να μας σώσει
απο τον Κατακλυσμό
Ενώ η Λίμνη εκδικείται
παίρνει το αίμα της πίσω
Αναγεννάται
ενώ εμείς πνιγόμαστε
στα δάκρυα της απελπισίας
και των τύψεων
Εμείς φταίμε
και είναι πια
πολύ
αργά.
