είκοσι τα χρόνια σου δέκα τα δάχτυλά σου μέσα στα δικά μου στο θέατρο στο αυτοκίνητο στο δρόμο στα μαλλιά μου σκαρφαλώνεις με αργές κινήσεις φιδιού όμως δεν κουλουριάζεσαι μόνο ξεγλιστράς και εκτινάσσεσαι στη στρατόσφαιρα του βουλιμικού σου εγκεφάλου να μπεις στη νέα δεκαετία σαν σε κρεπερί δυο χιλιάδες εννιά συν μία υποσχέσεις μέσα σε μια βδομάδα ανορεξικής λήθης αν μπορούσες θα έτρωγες τα χέρια μου για να πάψω να υπάρχω.
