Το Μπλε Σακίδιο

Άνοιξα επ' ευκαιρία αυτού του μπλογκιού που λέει κι ο φίλος μου ο Ι. το μπλε σακίδιο με τα χαρτιά. Δεν είναι αστεία διαδικασία αυτή: είναι σχεδόν 20 χρόνια εκεί μέσα χαρτιά χαρτάκια και ότι μπορείς να φανταστείς. Μάλλον ότι δεν μπορείς να φανταστείς. Τουλάχιστον εγώ. Είμαι εγώ σε κομματάκια στιγμών περασμένων, ξεχασμένων ή λιγότερο ξεχασμένων. Είμαι ένας ξεχασμένος εγώ. Όπου έχει ημερομηνίες θα γράφω. Όλα αυτά τα περασμένα θα εμφανίζονται με άλλο χρώμα που θα αποφασίσω σε λίγο και με εντελώς τυχαία σειρά. Να ας πούμε ένα που βρήκα τραβώντας έτσι, σαν απο κληρωτίδα.

Styrofoam Lover

Ούτε φόβος ούτε αδιαφορία-
μάλλον πέρασε πάλι το τραίνο
άλλη μια μέρα
χωρίς τιμολόγιο-
ελπίζουμε στα ευπαθή
εμπορεύματα-
αόρατοι σταθμάρχες
απρόβλεπτοι σταθμοί
μόνο τραίνα και ξανά
τραίνα-τραίνα-τραίνα
ελπίζουμε στη στιγμή
της άφιξης
στιγμή της στιγμής της στιγμής
της Στιγμής-

Τραίνα.-

4.4.’97 03:20

Well I won't, but then maybe again, I might.

Cold

Χτες με πήρε ο ύπνος δίπλα στο λάπτοπ με τη φωτογραφία σου full screen. Εκείνο το γκρο πλαν που με κοιτάς με μισόκλειστα μάτια και απροσδιόριστο χαμόγελο. Την είχα κάνει ασπρόμαυρη, στο έγχρωμο είναι τόσο κόκκινα τα χείλη σου από τα φιλιά. Ξύπνησα και σκέφτηκα έλεος. Πιο ωραία είναι όταν αγκαλιάζω τα μαξιλάρια και τους λέω αγάπη μου κάθε βράδυ.