Δεν ξέρω τι ήρθε πρώτα- το τηλεφώνημά σου ή ο κεραυνός- πάντως κοιμόμουν και μου φάνηκαν το ίδιο ηλίθια- το σίγουρο ήταν ότι ερχότανε καταιγίδα. Η καταιγίδα ήρθε και εσύ όπως μου ανακοίνωσες χαρούμενα (γιατί;) επιστρέφεις την Τρίτη, από άλλον ένα επίγειο παράδεισο που σε ξέρασε όπως όλοι οι προηγούμενοι και οι επόμενοι αναμφίβολα.
'Ηταν μυστήριο καλοκαίρι το φετινό- σαν να μην υπήρξε κανένα ενδιάμεσο κενό από πέρυσι, εκτός απ΄αυτό που άφησες φυσικά- σαν μην υπήρξε φθινόπωρο, χειμώνας και άνοιξη. Απλά σα να γλίστρησε το ένα καλοκαίρι μέσα στο άλλο, όπως γλιστρούσαν τα χέρια μου στα μαλλιά σου πριν ένα χρόνο παρά λίγες μέρες ακριβώς. Ήταν υπέροχα τα μαλλιά σου στα δάχτυλά μου, τόσο που σκεφτόμουνα:
You're beautiful beyond words
You're beautiful to me
You can make me cry
Never say goodbye.
Λίγο πριν φύγεις κουρεύτηκες με την ψιλή- το πρόσωπό σου έλαμπε πανέμορφο και εγώ σκεφτόμουν πώς θα είναι τα δάχτυλα μου σ΄αυτές τις πρόκες- λες και υπήρχε περίπτωση να κοιμηθείς ξανά πλάι μου και εγώ να σε χαϊδεύω, τέτοιες μαλακισμένες στροφές παίρνει το μυαλό του ανθρώπου μερικές φορές. Και ύστερα σκέφτηκα:
They shaved her head.
She was torn between Jupiter and Apollo.
A messenger arrived with a black nightingale.
I seen her on the stairs and I couldn't help but follow,
Follow her down past the fountain where they lifted her veil.
Αθήνα 31.08.2008
No comments:
Post a Comment